Enkele weken geleden opende actrice Scarlett Johansson een popcornzaakje in de Marais (Yummy Pop, 35 bis rue du Roi-de-Sicile). 
Het superkleine tokootje bleek een familiale onderneming, behorend bij haar kersverse Franse schoonfamilie. De kans dat je Scarlett er in levende lijve aantreft is klein, maar tussen de filmopdrachten door is Parijs haar nieuwe thuisstad.
Paris, it’s a love affair…
Scarlett is niet de eerste buitenlandse ster die neerstrijkt in Parijs, al dan niet voor een Franse amoureux. Ook actrice Natalie Portman volgde choreograaf Benjamin Millepied voor een verhuizing naar de andere kant van de oceaan. Regisseur David Lynch woont niet in Parijs, maar heeft sinds 2011 zijn exclusieve club Silencio. Want Audrey Hepburn zei het al: ‘Paris is always a good idea.’
L’amour et la mode
De stad valt vooral goed in de smaak bij de romantisch ingestelde Amerikaan: kijk naar Woody Allens Midnight in Paris, of naar het personage Carrie van Sex & the City. De fashionista propte ooit haar koffer vol met designerkleren om zich met haar nieuwe lief in Parijs te settelen. Dit zonder er ook maar een voet eerder te hebben gezet! Maar wat deert het, als je al precies weet wat je elke dag aan kan trekken? Bretonse strepen, tule, baretjes en Diors new look – de stad is hét excuus voor de New Yorkse om eens goed uit te pakken.
Minisprookje van Wes Anderson
Een pareltje dat de sfeer uitstekend weet samen te vatten is de korte film Hotel Chevalier (13 min) van Wes Anderson, waarin Natalie Portman al even kennis maakt met haar toekomstige woonplaats. Het enige dat je in de film ziet is een hotelkamer, maar je herkent ‘m direct als Parisien. Was het verhaal hetzelfde geëindigd als het zich in Londen of Berlijn had afgespeeld? Wij denken van niet!
Na de droom de realiteit?
Alle mooie dromen ten spijt, de realiteit kan ook in Parijs soms toch anders uitpakken. Zowel Natalie Portman als Scarlett Johansson gaven aan moeite te hebben met de afstandelijke houding van de Parijzenaars. De mentaliteit ligt er immers ver van die van de toeschietelijke Amerikanen, om het nog maar niet te hebben over de onwelwillendheid van de Parijzenaars om Engels te spreken. Maar tegelijkertijd vinden de Fransen het stiekem maar wat leuk, al die buitenlandse aandacht.
